« امیر قافله »

نگار من ز مصاف زمانه باز آید

سوار اسب ظفر از ره حجاز آید

به همرهان سفر گو که بار بر بندند

امیر قافله با صد شکوه و ناز آید  

سحر رسید بگو خفتگان بپا خیزند

که یارپرده نشین فاش کرده راز آید

مأذنا، سحر است و به بام مأذنه رو 

 که پیشوای جماعت گه نماز آید 

 به آنکه جان به سر انتظار داده بگو 

 بپا، نگار تو از بعد سوز و ساز آید

بگوبه سیصدوسیزده نفرکه صف بندند

ز بهر دیدن سان، میر سرفراز آید

به ظالمان زمان گو که عدل گستر ما 

نموده رایت حق را در اهتزار آید

ستمکشان زمین را بگو که غم سر شد

انیس غمزدگان یار دلنواز آید        

به خستگان طریقت نوید استخلاص ..

طبیب حاذق هر درد جانگداز آید   

ز چهره غم بزدا زانکه، عاقبت، حکاک

 امام ما، چو رسد موقع نیاز آید